مرد آسماني

يه جايي هست توي آسمون اتوبان قم، از سال 82 همونجا مونده. يه روز که توي ماشين داشتم ميومدم تهران که امتحاناي پايان ترم رو که افتاده بود توي شهريور بدم، خبري رو شنيدم که تا يک ماه زندگي خودم رو متلاطم کرد و تا شش ماه زندگي خانواده ام رو. بخش قابل توجهي از شخصيت الانم رو شکل داد و نقطة عطفي حساب مي‌شد در حد خودش. بگذريم از اين که خبر براي بقية افراد هيچگونه اهميتي نداره، اما شنيدن اون به شدت برام مشکل ايجاد کرد. همون روي صندلي عقب اون پژو 405 که نشسته بودم "وا رفتم". دقيقا همه چيز جلوي چشمام تار شده بود که يهو نگاهم افتاد به همون تيکه از آسمون. حتي تعداد ستاره هايي که در کادر پنجرة ماشين قرار مي‌گرفت رو هم يادمه. نمي‌دونم آتيش وقتي آب روش ريخته مي‌شه چه حسي داره، اما حس اون لحظة من خودش ارزش ضرب المثل شدن رو داشت. آرامشي که اون آسمون به من داد رو هيچوقت فراموش نمي‌کنم.
حالا بعد از نزديک 10 سال، هنوز هر وقت مشکلي پيش مياد و احوالاتم رو مورد عنايت قرار مي‌ده، آسمون اولين جاييه که بهش نگاه مي‌کنم و تا امروز هم التماس‌هاي من براي آرامش دادن رو بي جواب نگذاشته.
آسمون، شايد خودش ندونه که آرامش من چقدر مديون اونه...

این حال من ...

یه جایی توی دوران جاهلیت منصور می‌خوند: پرنده‌های بی وطن، همه اسیرن مث من، صدای خوندن ندارن ...
حالا بعد از دوران جاهلیت، توی وطن خودم، تنها، با همون حس لعنتی اون پرنده‌ها ...

This F*ing Generation

دهة شصت تعریف خاص خودش رو داره. از لحاظ زمانی فکر رو میبره به سمت جنگ و بمبارون و کوپن بنزین و مدرسه های سه نوبته و خیلی از چیزای دیگه. اما نسل مربوط به این دهه برای خودشون دنیایی دارن. همیشه بهترین زمان عمر خودشون رو در بدترین بازة زمانی ممکن گذروندن. به هر جایی رسیدن پشت اون یک صف عریض و طویل دیدن و یه سریشون بی خیال ادامه شدن. فوتبال بازی کردن توی کوچه و پاره شدن توپ رو تجربه کردن. با آژیرهای قرمز رفتن توی پناهگاه رو چشیدن و آژیرهای سفیدشون شاید هیچوقت زده نشده. اول کنکور براشون سد بود و بعدش پیدا کردن کار. شاید انتظار زیادی باشه که از این نسل تصور یک سری آدم نرمال و بی دغدغه رو داشته باشیم. شاید تک تک همین اتفاقات زمان کودکی و بزرگسالی برای درست شدن اختلالات روانی کافی باشه. لطفا به متولدین دهة شصت با احتیاط نزدیک بشین، ممکنه از نزدیک به اون زیبایی و خوشگلی که از دور به نظر میرسه نباشن.
پ.ن.1: این یک خودزنی محترمانه بود، به خودم اول از همه، و بعد به همه هم نسلی هام.
پ.ن.2: به قول دوستی، متولدین بعد 66 شانس بزرگی دارن که دهه شصتی حساب نمی‌شن (خودشونو قاطی نکنن)، در عوض 56 تا 59 هم می‌تونن مخاطب باشن. پیشاپیش ازشون عذرخواهی می‌کنم!