جعبة حاج عزت

10-15 سال بيشتر نگذشته. شور اشتياق تعطيلي آخر هفته، بعد از ظهر جمعه ها آخرين لحظاتش رو با فيلم سينمايي شبكه 1 سپري ميكرد. تلويزيون توي هفته فقط همين يك فيلم سينمايي رو داشت و اگر تكراري نبود ميشد اميدوار بود كه وقت آدم تلف نميشه. اگر هم به هر دليلي از دست ميرفت، جاي جبران نداشت و فردا بايد تعريفش رو توي مدرسه از بچه ها ميشنيديم.
اما از وقتي صدا و سيما احساس كرد ميتونه با شبكه هاي اونور آبي رقابت كنه همه چيز عوض شد. هفته اي حدود 10 فيلم سينمايي كه تكرار هم داره از تلويزيون پخش ميشه. اما فيلم هاي كره اي درجه چند و شاهكارهاي تغيير يافتة هاليوود چيزايي نيستن كه آدم رو ترغيب به تماشا كردن كنه.
صدا و سيما هم مثل بقية همفكرانش ميدونه كه ديگه جايگاه و پايگاه مردمي نداره، اما به ضرب و زور چهره هايي مثل دهنمكي و جابجا كردن خطوط قرمز اخلاقي جامعه دست و پاهاي آخر رو هم داره با موفقيت ميزنه. جعبة حاج عزت ديگه جادويي نيست!
باربط: سال تحويل امسال اولين باري بود كه حاج عزت و رفقا سر سفرة هفت سين جايي نداشتن. تا وقتي بي بي سي و وي اُ اِي صداشون در مياد، آي آر آي بي محكوم به سكوته.