۱۳۸۸ دی ۲۷, یکشنبه

بت شيشه اي

شهريور 82، بازي ايران- اردن، ورزشگاه آزادي براي من يك دانشگاه سطح بالا براي شناختن ايراني ها بود. بعد از گلي كه ايران در دقيقة 2 وارد دروازش شد، بدترين ناسزاها توسط اكثريت قريب به اتفاق تماشاچي ها نثار علي دايي و خانوادش شد و اين جريان تا دقيقة 44 ادامه داشت. بعد از گلي كه آقاي سيبل در اين دقيقه زد جريان كاملاً عوض شد و ورزشگاه تا آخر بازي يك صدا آقاي گل رو تشويق كرد. همين مسئله در بازي هاي اخير ايران با كره و عربستان هم به صورت معكوس تكرار شد.قدرت بت سازي ما ايراني ها كه سر جاي خود، اما درسرعت بت سازي و بت شكني هم يد طولايي داريم و با افتخار هم اين كار رو ميكنيم. عوض شدن اين روحيه هم آرزويي دست نيافتني به نظر مي ياد، در واقع سازگار شدن با اين شرايط و همرنگ جماعت شدن ساده ترين، منطقي ترين، نزديك ترين و بهترين گزينة پيش رو ديده ميشه!

۳ نظر:

  1. كلا ما ايراني هابراي خودمان عتيقه هايي هستيم. خصوصياتي داريم كه بقه مردم دنيا به خواب شيشان هم نمي بينند. به دعواهايي كه در خيابان اتفاق مي افتد دقت كرده اي؟ به آني قفل هايي فرمان از زير صندلي ها بيرون مي آيندو لحظه اي بعد ، ماچ و بوسه و سر سلامتي. كدام كارمان به آدم مي ماند آخر كه اين يكي باشد

    پاسخحذف
  2. کلا ماشاا.. توانایی تغییر خلق در کمتر از یک ثانیه جزء ویژگی های درجه یک ایرانی هاست که اینو هم باید به ثبت ملی برسونند مث چادر:)

    پاسخحذف
  3. مخفیگاه آبیت رو دوست دارم یه آرامش خوبی توش... در مورد بت سازی و بت شکنی حق مطلب رو کاملا ادا کردی...ما داریم با خودمون چی کار می کنیم گمونم یه جایی باید متوقفش کنیم ...مامانم گاهی بهم می گه می دونی چقدر طول می کشه تا فرهنگ این مردم عوض بشه...نظر من اینه که باید شروع کنیم حتی اگه صد سال طول بکشه امروز برای صدسال دیگه بهتر از هیچ وقته...

    پاسخحذف

Free counter and web stats