چون اول اسفندالمبارك سنة يكهزار سيصد و هشتاد و هشت هجري فرا رسيد، شيخ را فرا خواندند از بهر خدمت به اسلام. پس وي پاي كوبان و سماع كنان زلف از ته بزد و ريش صحيحي گرويانيد و موشواره را آويزان نمود و بشتافت بر مكاني كه لايقان را لياقت باشد و بس. به ناگاه يكي از مريدانِ خُرد، بر او خرده گرفت به خاطر اين شعف، و قياس مع الفارقي نمود شيخ را با ساير مشمولان. پس همهمه اي پديدار آمد در نزد مريدان و عزمي هويدا گشت از بهر تأديب آن نادان بي خرد. اما نور معنوي شيخ بر جمع تابيد و پس از آرام نمودن، بيتي سرود تاريخ ساز:
سربازي غيورم، سرشار از غرورم، خدمت را چو بويم، بهر تو بگويم
سربازي غيورم، سرشار از غرورم، خدمت را چو بويم، بهر تو بگويم
غيبت را نشايد، خدمت را ببايد، مستي را چه داني، لجبازي نشايد
پست‌ها
