چرا من، نيستم

فضاي آزادي مطلق جاري در مملكت باعث شده كه به قول خانم كيلينتون جرم هاي جديدي اختراع بشه و قاعدتاً وبلاگ نويسي اعتراضي هم يكي از سر ليست هاي اين جرايم خواهد بود. به همين دليله كه اكثريت وبلاگ ها با نام مستعار نوشته ميشن و ردي از نويسدة واقعي دراونها وجود نداره. اصولاً مهم نيست كه اين وبلاگ بازديد روزانة تك رقمي داشته باشه يا هزاران نفر با اشتياق مطالب اون رو بخونن، اصل مهم احساس امنيت در فضاي مجازيه كه مسئلة مهم و كاملاً قابل احتراميه.
اما جريان ناشناس موندن من كمي متفاوته. به شخصه امنيت برام نه تنها در درجة اول اهميت نيست، بلكه چندان هم قابل احترام نيست. در روزگاري كه چند دقيقه بازداشت شدن در روز 18 تير يكي از سوابق افتخار آميز من به شمار مياد پس جلب كردن نظر برادران عرزشي! توسط اين وبلاگ آماتور هم ميتونه اين افتخارات رو صد چندان بكنه. اگر به قول عادل، اين برادران با وجود تمام شغل هاي دولتي كه دارن، انقدر بيكار باشن كه بشينن و از اولين پست اين وبلاگ رو مطالعه كنن، با كمي آيكيو در حد جلبك خواهند توانست آدرس منزل عمه بزرگ پدرم رو نيز در بيارن.

اما پس چرا من، نيستم. دليل اين مسئله به اين موضوع برميگرده كه اگر با نام و شخصيت اصلي خودم بنويسم، دچار معذورياتي خواهم شد و در نتيجه كلام از دل بر نخواهد اومد. الان بدون دردسر ميتونم غيبت دوستي رو در اين وبلاگ بنويسم، از عشق هاي ممنوعة خودم بگم، افكار سياسيم رو بروز بدم و نفرت خودم از بعضي افراد رو بدون رودربايستي بيان كنم. پس تا اطلاع ثانوي خبري از نام اصلي نخواهد بود و به همون "علي" بسنده خواهيم كرد!