رسانة تأثير گذار

بعد از انتخابات و دروغگويي هاي بي پايان صدا و سيماي ميلي، جوي به وجود اومد كه خواهان قطع انواع همكاريها با اين سازمان عريض و طويل بود. عادل فردوسي پور، مرضيه برومند، مهران مديري، پيمان قاسم خاني و ... هركدوم درخواست هاي بيشماري مبني بر عدم برنامه سازي براي تلويزيون دريافت كردن. اما دو نكتة اساسي در اين بين به فراموشي سپرده شد:
1- اصولاً شغل يك هنرمند خلق اثر هنريه. اكثر هنرمندان هم از همين راه امرار معاش ميكنن. هرچند در اين بين هنرمنداني مثل فرمان آرا هم هستن كه با توجه به درآمدهاي جانبي ميتونن يك دولت رو تحريم كنن و فيلم نسازن اما قاطبة هنرمندان در صورت عدم همكاري با صدا و سيما با مشكل اساسي مواجه ميشن.
2- در فراگير بودن رسانه اي مثل صدا و سيما هيچ شكي نيست. تأثير گذاري اين رسانه به حديه كه حتي دروغ هاي شاخ دار برادران ارزشي مورد قبول عدة زيادي واقع ميشه. حالا اگر افراد باهوشي در اين مديا فعاليت كنن و با حفظ خط قرمزها، حرف مردم رو هم روي آنتن ببرن، به بهترين شكل از اين فراگيري استفاده شده. فكر ميكنم كسي نتونه منكر نكته هاي مثبت برنامة نود و كنايه هاي اون به كودتاچيان بشه و سريالي مثل مسافران هم در عين داشتن ضعف هاي زياد، در بعضي از قسمت ها حرف هايي رو ميزنه كه فهميدن مخاطب اين گوشه ها در بين دولتيان كار چندان مشكلي نيست.

شايد بهتر باشه قبل از بيان تحريم هاي احساسي و درخواست هاي غير ممكن، كمي هم تفكر صورت بگيره تا علاوه بر تأثيرگذاري بهتر مبارزات منفي، نتايج معقول تر و همه گير تر داشته باشه.