معرفت هست هنوز

بعضیا هستن، همیشه پیشت می‌مونن. کاری ندارن تو وضعیت روحیت چجوریه، یا چرا همش ناله می‌کنی، یا چرا فقط وقتی حالت خوبه سراغشون رو می‌گیری. معرفتشون انقدر زیاده که با وجود گرفت و گیری که توی زندگی خودشون هم ممکنه باشه، می‌شینن پای حرفات، سبک می‌شی، به آینده امیدوار می‌شی. گذشته و حال رو هرچند به صورت موقتی فراموش می‌کنی. این آدما رو نمی‌دونم باید چکارشون کرد، دستشون رو بوسید؟ روی سر گذاشتشون؟ باید توی ویترین موزه باشن بسکه کمیابن؟

توی این روزا، که کمتر ممکنه توی زندگی یک نفر پیش بیاد از شدت هجوم ناله، چندتا از این آدما بودن همین دور و بر. نه می‌تونم اسمشون رو بیارم، نه کاری از دستم بر میاد، فقط بدونن که معرفتشون مثال زدنیه.